Negadir menga quyosh charaqlagan issiqlik ulashayotgan kundan ko`ra bulutli kunlar ko`proq yoqadi.
Ana shunday kunlarning birida yomg`ir asta tomchilayotgan paytda tabiatni kuzatish menga maroq bag`ishlaydi.
Saharda uyqum qochdi,soat millari beshdan yigirma besh daqiqa o`tganini ko`rsatmoqda edi.Hamma yoq jimjit faqatgina masjid tomondan qiroat ila o`qilayotgan azon ovozi qulog`imga chalindi.
Shu payt bog`imizdagi qanddek o`rik shohidan hali sarg`ayishga ham to`liq ulgurmagan kichkinagina yaproq uzildi, lekin hamma barglar singari “chirt” etgan tovush chiqarib daraxt novdasidan uzilgani yo`q!
Balki men noto`g`ri eshitgandirman... Yo`q, yo`q aniq ravshan eshitdim u daraxtning nozikkina novdasida uzilayotib “shukur” degan tovush chiqardi.
Bu jajji yaproq shamol kuchi bilan asta uchmoqda ,shamol huddi uni ermaklagandek goh tepaga, goh pastga tshurardi.
Yo Rab u yana shukur degan sado chiqardi. U ona yer bag`riga asta tushyotganda ham qulog`im ostida shu so`z jaranglagandek bo`ldi,”shukur”…
Yuqorida aytganimdek u hali to`liq sarg`ayishga ham ulgurmagandi, demak uning bu dunyoga kelganidan ketgani tez bo`libdi.Lekin shunda ham noshukurlik qilmadi. Shu mitti yaproq umrining poyonida barchaga ibrat bo`lguvchi so`zni jon holatda ham aytishga kuch topa olgani katta jasorat edi.
Men jimgina hayol ummoniga shong`idim, qachon men so`nggi bor shukur so`zini aytgandim?! Nahot, shukrona keltirish uchun , albatta, g`am- alam chekish kerak bo`lsa?! Nega faqat qandaydir tashvish yoki g`am- amdan forig` bo`lganimizdagina bizning tilimizda bu so`z jaranglaydi?! Bir maromda ketayotgan to`kin hayotimiz haqqi dildan chiqarib birgina so`z aytish qiyin bo`lsa?!
Hayotining so`ngida menga katta ibrat hadiya etgan mitti yaproqqa rahmat aytib , uning jonsiz tanasi endi shamollarga ernak bo`lmasligi uchun avaylab tuproq ostiga qo`ydim…
Hozir voy hayolparastey deb miyig`ida kulayotgandirsiz biroq men eshitganim ko`rganim va his qilganlarimnigina bayon etdim.
Фикр билдириш учун рўйхатдан ўтинг
2 та фикр